Anticonceptie
Dat een vrouw vruchtbaar kan zijn om zwanger te worden, is natuurlijk fantastisch. Maar die weelde wordt al sinds 1960 hormonaal de kop ingedrukt middels de anticonceptiepil. Ook een weelde natuurlijk, maar wel één die de geboortecijfers vandaag de dag op een bedenkelijk laag niveau heeft gebracht.
Gezinnen krimpen gestaag met een vruchtbaarheidscijfer van 1,43 kinderen per vrouw; en dat is, op zijn minst zorgelijk te noemen. Daarmee is Nederland onderhand één van de landen met de oudste moeders ter wereld. En dan nog te bedenken dat het mannelijk sperma ook in kwaliteit achteruitgaat. Nee, met de aanwas van vers nieuw grut is het slecht gesteld; en dat heeft ook alles te maken met de beste natuurlijke anticonceptiemiddel die er bestaat, namelijk: uitstelgedrag. Zo zal de vrouw eerst haar studie willen afmaken voordat zij uberhaupt zou overwegen om zwanger te worden. En als het diploma in de wacht is gesleept, dan is het voor haar logisch dat zij iets van een carrière in gang zet. Ondertussen is het ook de bedoeling om een geschikte levenspartner te vinden, maar niet nadat ook wat vrijelijk is geëxperimenteerd met verschillende andere relaties. Daarmee is de vrouw waarschijnlijk al ergens begin dertig jaar geworden; en is het tegenwoordig de gewoonte om eerst te ontdekken of er een ‘moedergevoel’ aanwezig is, ook al weet de vrouw rationeel dat er sprake is van de bekende ‘rammelende eierstokken’. Is die levenspartner op tijd gevonden, dan is het vandaag de dag ook niet vanzelfsprekend dat de man meegaat in haar (eventuele) kinderwens. Hij mag ook zo zijn bedenkingen hebben; en dat vertraagt het opstarten van een gezin dikwijls nog het meest. Dan is er nog de kwestie van het inkomen en een geschikte woning: is er nog onvoldoende bestaanszekerheid, zoals dat tegenwoordig heet, dan is uitstel van een zwangerschap ook een logische keuze. Ten onrechte. Want vooral de man gaat, als vanzelf, meer inkomen genereren als hij weet dat het groeiende gezin op hem rekent. Een veel gehoord argument om een zwangerschap uit te stellen is het pessimisme ten aanzien van de toekomst, met de bekende uitspraak: ‘wie kan nu met goed gemoed een kind op deze verrotte wereld zetten’. En van al dat uitstellen komt natuurlijk afstel, waardoor veel stellen kinderloos blijven, een gegeven wat vooral de vrouw dwars kan zitten omdat zij een wezenlijk deel van haar identiteit als vrouw aan zich voorbij heeft laten gaan. Het psychisch probleem van het geen-ouder-worden is dikwijls groot omdat er geen natuurlijk ontwikkeling is: stellen blijven voor altijd alleen maar kind van hun eigen ouders zonder zelf die stap te hebben doorleefd.
Op mijn spreekuur zie ik veel vrouwen (30+) die allerhande psychische klachten hebben zonder te weten waarom. Als ik dan voorzichtig opper dat zij wellicht toe zijn aan het moederschap is er dikwijls schrik en opluchting. Voor mij niet verwonderlijk