Wie belt

Als je zin hebt om iemand van je familie of vriendenkring te bellen, dan doe je dat toch gewoon.  Probleem is dan wel dat dit, bij herhaling, kan leiden tot een flinke teleurstelling.  Want, wie het initiatief neemt, zorgt ervoor dat de ander dat niet hoeft te doen, waardoor, op termijn, het gevoel van wederkerigheid verdwijnt.

Dit probleem is er één uit eigen doos; en is dikwijls onderwerp van gesprek tussen mij en mijn vrouw.  Ik zeg dikwijls: ‘ik hoef niet te weten of er evenveel interesse is in mij als ik dat heb in de ander; ik ben al tevreden als er, telefonisch, aan de andere kant wordt opgenomen.  Mijn vrouw zegt eerder: ‘als er toch geen echte belangstelling is om mij te spreken, waarom zou ik dan zelf zoveel moeite doen’. 

Nu is er voor beide redenaties wel wat te zeggen; en eerlijk gezegd kom ik er niet echt goed uit.  Want ben je niet een sukkel als je alleen maar geeft zonder dat je er iets noemenswaardig voor terugkrijgt.  Of ben je juist een goed mens als je steevast wel uit liefde geeft, zonder dat je er iets voor terugverwacht. 

Hoe dan ook, komt het meer dan eens voor dat ik aan mijn vrouw voorstel om, voor onbepaalde tijd, helemaal niemand meer te bellen, met als doel om te kijken hoelang het duurt voordat de één of de ander naar ons informeert.  Ja, u raadt het al: niemand die een kik geeft.   En als dat gebeurt, zeg ik tegen mijn vrouw: ‘nu weten we in ieder geval dat we het vooral van elkaar moeten hebben’. 

Heel lang houden we deze radiostilte overigens niet vol; en als we dan weer eens, op eigen initiatief, één van onze dierbaren aan de lijn krijgen, wordt meer dan eens gezegd: ‘tja, we begonnen ons wel een beetje zorgen te maken dat we al zo lang niets van jullie hadden gehoord;, of ‘als we niets van jullie horen dan denken we altijd ‘geen nieuws is goed nieuws’. 

Linksom of rechtsom kan daarom de simpele conclusie zijn: iedereen is vooral met zijn eigen leventje bezig; en heeft daar al zijn handen vol aan.