Geen gezeik
Vraag een vrouw wat zij zoal zou willen in een liefdesrelatie en je krijgt een lijst aan wensen, waar de man op voorhand nooit aan kan voldoen. Vraag een man wat hij zou willen in een liefdesrelatie en je krijgt steevast maar één enkel antwoord en dat is: ‘geen gezeik’.
Nu zou je denken dat het voor al die vrouwen die een mannelijke partner hebben niet zo moeilijk zou zijn om aan die ene wens van de man tegemoet te komen.
Ik bedoel, gewoon wat complimenten uitdelen voor alles wat hij wel heeft gedaan; en simpelweg zwijgen over al datgene wat hij heeft laten liggen. Maar telkens weer laat de praktijk zien dat het vrouwen niet lukt om hun correctie-dwang te onderdrukken.
Zo mag hij misschien wel koken, maar dan wel zonder zoveel troep achter te laten. En als hij dan vervolgens, na het koken, wel de keuken opruimt dan krijgt hij te horen dat van alles op de verkeerde plek ligt. Ja, de man toont wel meegaandheid in haar wensen om, op die manier, haar commentaar in de kiem te smoren. Maar wat hij ook verzint, er is altijd wel iets wat hij kennelijk over het hoofd heeft gezien.
Nu zijn er gedragsexperts die zeggen dat vrouwen nu eenmaal een sterk verantwoordelijkheidsgevoel hebben; en daarom zo waakzaam zijn voor alles wat eventueel mis zou kunnen gaan. En in die verklaring zal best een kern van waarheid zitten.
Maar hoe waar dit ook is, feit blijft dat er vandaag de dag nogal wat mannen liever alleen blijven dan zich bloot te stellen aan haar onverbeterlijke behoefte om hen te veranderen. Laatst werden mijn vrouw en ik van Schiphol teruggereden naar Groningen door onze vaste chauffeur; en zoals te doen gebruikelijk vroeg ik hem of hij nou eindelijke verkering had, waarop hij zei: ‘mijnheer Wijnberg, ik ben er voor mezelf wel uit; ik heb een plezierig leven met mezelf zonder vrouwelijk gezeik; en dat wil ik graag zou houden’.
En hij voegde eraan toe dat zijn besluit voor hem een enorme opluchting betekende. Zelfs ben ik blij met mijn huwelijk van 45 jaar, maar ben aan haar commentaar nog altijd niet gewend.