Tienerleed
Recent onderzoek heeft aangetoond dat de mentale gezondheid van meiden (12-16) achteruitgaat: bijna de helft piekert, is snel angstig en vaak ongelukkig. Het gemiddelde cijfer wat deze meiden geven aan hun leven is een 6,7; en dat is toch zorgwekkend.
Nu is een zekere mate van emotionele instabiliteit iets wat bij deze specifieke levensfase hoort, vooral omdat er zoveel verandert: van meisje tot vrouw worden, bewustwording van eigen seksualiteit en de daaraan verbonden geaardheid, karaktervorming en bewustwording van wie je bent, van hoe je wilt worden; en wat je plaats is in het sociale domein. Maar evengoed is er in deze tijdsgewricht toch wel iets meer aan de hand; en dan komt meteen het woord ‘overprikkeling’ in mij op. Het is ook niet voor niets dat zoveel jongeren tegenwoordig een koptelefoon dragen; en dan niet om weer afgeleid te worden met muziek of een podcast. Nee, steeds vaker is deze koptelefoon bedoeld als ‘noise-canceller’, waardoor omgevingsgeluiden worden geneutraliseerd; en alleen maar stilte wordt gecreëerd. En dat is mooi, maar biedt niet in alles een bescherming. Want de hoeveelheid informatie die binnenkomt op het mobieltje is gigantisch: berichten van vrienden die moeten worden beantwoord, appjes van ouders die ook een reactie verdienen, als ook alle posts op social media die moeten worden bijgehouden. Let wel: de meeste meiden zijn verslaafd aan hun mobieltje; en dat betekent dat zij die in de aanslag hebben tot in de late uurtjes. Probeer dan maar om een goede nachtrust te krijgen. Tja, een verstoord slaapritme is dan al voldoende om een heuse depressie te ontwikkelen; en dan wordt het alweer veel moeilijker om de verplichtingen die de school oplegt op een gezonde manier ten uitvoer te brengen. Over verplichtingen gesproken: dat zijn er nogal wat: gezond eten, vriendschappen, sportactiviteiten, huistaken van de ouders, familiebijeenkomsten, eerste (echte) relatie(s) en bijvoorbeeld het goed leren omgaan met geld. Daar komt nog bij dat meiden, meer dan jongens dat hebben, van zichzelf al in die leeftijd een sterk verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelen; en dan is het niet zo moeilijk om te bedenken hoeveel druk en spanning een jonge meid zou kunnen ervaren. Mijn eigen kleindochters (14,15) krijg ik nauwelijks nog te spreken, simpelweg omdat zij zwaar bezet zijn met verplichtingen. En als ik die twee dan wel te spreken krijg, dan straalt de vermoeidheid van hen af, waardoor het voor hen al een opgave is om nog maar iets te vertellen van wat zij hebben meegemaakt. Het is overduidelijk dat de moderne samenleving ingewikkeld en veeleisend is geworden; en daardoor een hels karwei voor jonge meiden om zich daar doorheen te ploeteren.
Aangezien jonge meiden vandaag de dag vroegrijp zijn, is een onbezorgde jeugd maar kort geleefd. Eerder dan ooit het geval is geweest zijn zij dan eigenlijk ook al niet echt meer jonge meiden, maar volwassenen in de dop. En dat is zwaar.