Elf minuten
Voor een gesprek is elf minuten natuurlijk niet echt lang. Maar dat maakt het juist zo krachtig. Ik heb het over een kortstondige ontmoeting met een wildvreemd persoon die je ergens op een willekeurige plek spontaan aanspreekt. Eenmaal daags en er gaat een wereld voor je open.
Nu kan ik het weten omdat ik al meer dan veertig jaar het elf-minuten-recept trouw opvolg. En ik zal eerlijk bekennen dat het ook heel verslavend werkt. Ik kan er niet meer zonder. Dat geeft mij alle reden om te onderzoeken waarom dit soort elk-minuten-contacten zo verslavend zijn. In de eerste plaats is het hello-goodbye-smaakje van het contact geheel en al zonder verplichtingen. Je klets wat, je maakt een paar grapjes of je geeft een compliment en ieder gaat zijns weegs zonder dat daar ook maar iets tegenover hoeft te staan. In de tweede plaats is er in die elf minuten ook niet echt de gelegenheid om elkaar goed te leren kennen, wat een voordeel is omdat die wetenschap het contact meteen onaantrekkelijk zou kunnen maken. Hoewel ik de uitdrukking haat, gaat het bij die elf minuten natuurlijk alleen maar om ‘in-het-moment-te-zijn’, genoeg om elkaar best leuk te vinden, maar te weinig om elkaar hartgrondig te verketteren. Overigens, die elf minuten lijkt nu wel heel kort, maar het verbaast mij elke keer weer hoeveel je toch te weten kunt komen over iemand die je nog nooit eerder hebt gezien. In de derde plaats geeft die elf minuten twee mensen de gelegenheid om een beetje met elkaar te flirten zonder dat er ook maar iets van serieuze intenties zijn. Gewoon een beetje met elkaar dollen, waardoor, op slag, de hele mensheid toch weer wat kleur op de wangen krijgt. Op de vierde plaats geeft die elk minuten beiden gesprekspartners de gelegenheid om, geheel vrijeblijvend en gratis advies in te winnen. Zo heb ik, door de jaren, zelf de nodige handige tips gekregen over: must-see Netflix-series, lekkere en nieuwe gerechten en ook op wie ik zou moeten stemmen bij de volgende verkiezingen. Persoonlijk vind ik het bijzonder de moeite waard om vooral de jonge mensen te vragen welke studie zij volgen om op die manier een beetje op de hoogte te blijven van wat de jeugd nu bezighoudt. Bij de wat oudere mens komt, bijna altijd, de vraag aan de orde of zij zich nog een beetje nuttig voelen in deze moderne samenleving. Voor iedereen die nu ook enthousiast wordt van het elf-minuten-recept: mensen zijn, (bijna) zonder uitzondering, altijd zeer benaderbaar en aanspreekbaar, zeker wanneer je een open en oprechte vraag stelt (‘kom jij tegenwoordig een beetje rond met wat je verdient?’)
Oppervlakkig-zijn heeft geen goed imago. Maar het zijn juist die oppervlakkige contacten die het meeste plezier geven. Een gesprekje van elf minuten is te weinig voor vriendschap, maar net genoeg om niet teleurgesteld te worden.