Stille kracht

Onze samenleving wordt overeind gehouden door een leger aan hulpdiensten.  Artsen, verpleegkundigen, thuiszorgmedewerkers, therapeuten, agenten en dominees verdienen hun geld door hulp te verlenen.  Maar er zijn nog veel meer mensen die hulp verlenen zonder er een cent mee te verdienen; en dat alleen doen uit liefde voor hun medemens.

Ik heb het over de moeder die, elke dag, haar kinderen helpt met huiswerk en het doen van de was.  Ik denk aan de persoon die, als mantelzorger, de buurvrouw bijstaat in haar laatste levensfase als ook aan de man die zijn buurjongetje helpt bij het plakken van zijn fietsband.  Nu wordt wel eens beweerd dat het koude tijden zijn; en vooral in relationele zin.  Maar volgens mij is dit onzin.  Ook al is de gemeenschapszin door de jaren wat veranderd, zie ik dagelijks mensen die, zonder een moment te aarzelen, in het water springen om een drenkeling te redden.  Figuurlijk dan.  Misschien dat het harde nieuws waar wij dagelijks op worden getrakteerd een beeld schept van een verharde samenleving.  Maar de werkelijkheid van alledag is anders.  En dat is ook niet zo verwonderlijk.  Want het kunnen-helpen van je medemens geeft een goed gevoel, ook al was het alleen maar omdat je op die manier toch een verschil kunt maken.  En dat is wat iedereen toch wil? Ja, een verschil maken, hoe klein ook.  Om die reden is het weer niet zo verbazingwekkend dat het betrekkelijk gemakkelijk is om hulp te krijgen.  Ik bedoel, alleen al de vraag ‘zou je mij kunnen helpen’ wordt, bijna zonder uitzondering met ‘ja’ beantwoord, simpelweg omdat het als compliment wordt ervaren door de ander om hulp gevraagd te worden.  Zeg nou zelf: iedereen wil als ‘nodig’ gezien worden.  Overigens, er zijn ook lieden die liever hun tong afbijten dan vragen om hulp; en blijven volharden in de overtuiging dat zij toch alles vooral zelf zouden moeten kunnen.  En dat mag natuurlijk, maar het getuigt desalniettemin van een overdreven gevoel van zelfstandigheid.  Zelf vind ik het maar wat plezierig om door het winkelpersoneel te worden geholpen, terwijl mijn vrouw in diezelfde winkel het liefst met rust gelaten wil worden.  Mijn vrouw vindt mij dan gemakzuchtig terwijl ik er juist van geniet om bij de hand genomen te worden.  Wellicht iets typisch voor de man.  Maar dat terzijde.  Waar het mij vooral om gaat is dat al die stille krachten in de samenleving meer aandacht en waardering verdienen.  Want zonder al die onbetaalde hulpvaardige mensen zou de samenleving pas echt als een kaartenhuis in elkaar donderen.  

Nu, in de aanloop naar de Kerstviering, zal iedereen elkaar nodig hebben om het een beetje gezellig te maken.  Nodig daarom iemand uit die niet zoveel te besteden heeft. Biedt een helpende hand. We zijn en blijven van elkaar afhankelijk.  En hoe mooi is het niet om er voor elkaar te zijn.